Om shanti
Toen ik ongeveer 29 jaar oud was was er een breekpunt een punt waarop je denkt als het leven zo is, zo hard wil ik dan nog wel blijven leven in deze wereld. Na een jaar lang van worsteling tussen donker en licht....werd ik in de nacht wakker....niet gewoon wakker, maar met een drang in mij die groot was. Mijn man en ik waren naar bed gegaan en hadden alle lichten uitgedaan en deuren afgesloten na de kamer opgeruimd te hebben. En daar zat ik dan in bed met die drang in mij dat ik dingen op moest schrijven. Ging mijn bed uit en tot mijn grote verbazing brandde er beneden licht en lag er pen en papier op tafel.....en dat kon echt niet....want toen wij naar bed gingen was alles uit en de tafel was leeg. Mijn man vertelde later dat hij gewoon had liggen slapen. Goed ik ben gaan schrijven en het onderstaande stuk kwam op papier te staan.
Licht en Liefde
Ik wil spreken over licht en liefde
Waar duisternis is kan geen licht zijn
Waar boosheid is kan geen liefde zijn
Geen mens kan zonder licht en liefde, zoals een plant niet zonder licht kan, zo kunnen wij niet zonder dit licht en liefde.
Open de deuren van je hart
Steek licht aan als het duister is en kijk naar datgene wat opgeruimd moet worden.
Het licht maakt alles wat duister is licht, je kan dan kijken wat er ligt.
Maakt dat wat je ziet blij??
Of schrik je van de rommel die er ligt??
Loop is naar één plek toe die duister is, verborgen is, die weggestopt is, pak wat daar ligt eens liefdevol in je handen,,,,is het werkelijk zo duister? Zo donker? Zo lelijk???
Waarom heb je het weggestopt?
Was het angst om iets te verliezen?
Of was het schaamte?
Neem het eens mee naar een lichte plek, zet het daar eens neer en kijk ernaar
Weet je het zeker, dat je het weer wilt wegstoppen, wil je het niet liever weer aan het licht teruggeven?.
Waar ben je bang voor?
Voor de confrontatie misschien, dat je niet zo mooi overkomt als je zou willen overkomen.
Is het je ego welke in opstand komt?
Of leg je het liever bij anderen neer dan jezelf te onderzoeken>
Moeten wij niet allen leren gevers te worden in plaats van te ontvangen
Maar wat kunnen wij geven?
Willen wij wel geven??
Willen wij wel een doorgeefluik voor het hogere zijn??
Willen wij wel een liefhebbend persoon voor de mensen zijn??
Weet dat wij in principe als mens niet liefhebbend kunnen zijn, daarvoor bezitten wij teveel beperkingen, ons lichaam vraagt aandacht, ons denken vraagt aandacht.
Het leven wat geleefd moet worden vraagt aandacht, wij zijn gewoon mensen.
Dit is ook één van de lessen die wij moeten leren
Maar er is een les die we mogen leren en dat is er heel veel liefde is zonder beperkingen van ons lichaam en denken.
Dat is de liefde van onze ziel, die verbonden is met de geestelijke wereld en die leeft in ons hart.
Is het eerlijk om deze liefde te begraven?? Te begraven in onze angsten, belemmeringen, hoogmoed...want dat zijn de obstakels die er liggen.
Maak je hart vrij van deze obstakels en telkens als er iets uit je hart opgeruimd is, kan het licht meer en helderder gaan stralen IN JOU EN DOOR JOU HEEN.
