Zoeken in deze blog

woensdag 23 juli 2025

Energieoverdracht gebeurt niet alleen fysiek.....hier mijn ervaringen met energie V

Dit is een levensreis die niet alleen diep persoonlijk en spiritueel is, maar ook een bron van inspiratie voor anderen kan zijn. Dit is de reden dat ik dit verhaal online zet. Met liefde gedeeld. Kamala


 De Energie die Door Mij Heen Leeft 

Afbeelding met Menselijk gezicht, persoon, overdekt, muur

Door AI gegenereerde inhoud is mogelijk onjuist. 

     

Heal God trough your glance, your presence, your touch and your atmosphere (kamala)

---------------------------------------------------------------------------------------

ENERGIE  Voor de meeste mensen betekent dat “uitgerust zijn”, “zin hebben”, “door kunnen”. Voor mij is het leven zelf. Niet iets wat ik heb, maar iets wat door mij heen beweegt. Iets wat anderen soms opmerken nog vóór ik het zelf voel.

Toen ik rond mijn vijftigste een ontmoeting had met een Mahamandalashwar van de Juna Akhara—genaamd Soham Baba, een spiritueel Meester van het hoogste kaliber—gebeurde iets wat me diep raakte. Hij pakte mijn hand, keek verwonderd en zei dat hij nog nooit zóveel energie in iemands hand had gevoeld. Hij vertelde me dat ik mensen kon genezen, alleen door naar ze te kijken. Zo eenvoudig en zo groots. Het gaf woorden aan iets wat ik sinds mijn jeugd al wist, maar nooit echt durfde te benoemen.




Ik herinner me hoe ik als 17-jarige mijn hand op mijn moeder legde toen zij pijn had door haar borstkanker. Ze vroeg me er soms om, omdat haar pijn afnam zodra ik haar aanraakte. Dat is iets wat je als jong meisje niet zomaar kunt plaatsen. Maar de verbondenheid tussen ons, de helende stroom die via mijn hand haar lichaam bereikte… die herinnering draag ik in mijn ziel.

Later, rond mijn 28e levensjaar, begon ik te beseffen wat mijn aanwezigheid bij mensen teweegbracht. Soms was het overweldigend; ik voelde dat ik “aan” stond, zonder dat ik daar bewust voor koos. Daarom besloot ik onder de radar te gaan leven. Niet om me te verstoppen, maar om ruimte te geven aan wie ik was, zonder te hoeven verklaren of bewijzen.  

🌙 De roeping die mij wekte

Toen ik 35 was, kwam er een vrouw naar mij toe, simpelweg omdat ze voelde dat zij bij mij moest zijn. In een eenvoudige zijkamer bij mijn vader thuis—niets meer dan een opklapbedje en een plankje aan de muur—legde ik intuïtief mijn handen op haar. Zonder plan. Vanuit afstemming.  Diezelfde nacht kreeg ik een droom, of visioen, van een Oosterse man die kwaad was:

“Waar ben jij in godsnaam mee bezig? Je moet op haar thymus werken!”

Ik schrok wakker, zat rechtop in bed. Wat ís een thymus? Computers waren er toen nog niet, dus ik ging naar de bibliotheek en begon te zoeken. Dat moment werd het begin van mijn leerperiode. 


Jaren later na het zien van zijn gezicht kreeg ik er een naam bij...Ali Khan......die bekend stond als een groot genezer...en musicus uit de Soefi traditie komend uit India.

Na deze ervaring volgde ik een medische opleiding in Amsterdam, werd medisch shiatsu-therapeute vanuit de Nipon opgeleid door Dennis Binks en Namikoshi uit Japan en verdiepte mij via bijscholingen. Ben door artsen van Somatheeram in India begeleid in Ayurveda. Uiteindelijk werd ik in Nederland beëdigd als natuurgeneeskundig therapeut bij de VNT en de Ring. Mijn pad leidde me verder:

  • naar enkele Yogi's en het verkrijgen van een echte Yogi genaamd Soham Baba in mijn leven en werd tevens door Swami Veda van de Himalaya gemeenschap gevraagd om naar India te komen. 
  • Op 38e jarige leeftijd tot het oprichten van een Yogastudio en op mijn 50e tot het oprichten van een Stichting voor gezondheid, kennisontwikkeling en spiritualiteit en maakte van mijn woning een ashram.
  • Kreeg Inwijdingen binnen de Soefibeweging én een naam vanuit de  Sikhbeweging en een initiatie bij de Isckon
  • Werd Benoemd tot bestuurslid bij de Soefibeweging door oud-minister Witteveen
  •  en het afronden van de opleiding tot verpleegkundige A

Mijn energie is geen kunstje. Geen methode. Het is een gave die me soms fluisterend leidt en soms stormachtig opent. Ik voel het in ruimtes, in mensen, in momenten van stilte. Soms tintelt mijn huid. Soms stroomt mijn adem anders. En soms voel ik andermans emoties als golven door mijn eigen veld. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar wel ontzettend zuiverend.


🧘 Energie volgens oude geschriften

Door de eeuwen heen is energie omschreven als de essentie van leven zelf:

📜 Traditie

💫 Begrip

✍️ Betekenis

Vedische traditie

Prana

Levensadem die via subtiele kanalen (nadi’s) stroomt en verbonden is met bewustzijn

Taoïsme

Chi (Qi)

Energie die het lichaam en geest in balans houdt via meridianen

Joodse mystiek

Ruach

Adem of geestelijke energie, verbonden met goddelijke inspiratie

Esoterische leer

Etherische energie

Vibraties in en om het lichaam, die de aura en chakra's beïnvloeden

Deze energie is te ervaren, te voeden en te verfijnen—door ademhaling, ritueel, intentie en pure aanwezigheid. In elk van deze tradities is energie niet slechts iets functioneels, maar iets wat in diepe afstemming tot leven komt.


🌿 Slotwoord: De uitnodiging van energie

Wat ik heb mogen ervaren is geen pad dat ik heb gekozen, maar een stroom die mij heeft gekozen. Mijn energie is een gids, een genezer, een stille kracht die haar werk doet met precisie en liefde. Soms zichtbaar, vaak voelbaar. Door de jaren heen heb ik geleerd te leven in afstemming met haar ritme. 

Voor wie dit leest: misschien voel jij jouw eigen stroom al… of wacht zij geduldig tot je luistert. Energie nodigt ons uit—om te healen, te verbinden en onszelf in de meest pure vorm te herinneren. Wil je meer weten hoe met energie om te gaan dan kun je contact opnemen met www.yogastudiolaksmi.nl  De bestuursleden zijn in staat om je een stuk te begeleiden en/of mee te nemen naar een hooggeplaatst echte Swami... puyja swami Dineshwarand ji, oprichter van de Brahmrishi ashram in Krimpen ad IJssel ..Onze Jagir, bestuurslid is tevens een verpleegkundige...Amar Prem heeft een coaching praktijk en Bhavandeep heeft een groep op maandagavond in Langeweg en heeft tevens een sportopleiding massage en is verbonden met de Bhramrishi Ashram. Zelf ben ik ben dankbaar dat zij mijn Stichting voortzetten nu ik de fase zit van ont - wikkelen in plaats van ontwikkeling.

Voor nu dank je wel voor het lezen over dit stuk van mijn reis in dit leven. In liefde gedeeld Kamala 

------------------------------------------------------------------------------------

 ENGLISH VERSION

Energy transfer isn’t limited to the physical.

This is a life journey that is not only deeply personal and spiritual, but can also be a source of inspiration for others. This is the reason I put this story online. Shared with love. Kamala


✨ The energy that lives ✨ through me

Image with human face, person, covered, wall

AI-generated content may be false. 

     

Heal God trough your glance, your presence, your touch and your atmosphere (kamala)

---------------------------------------------------------------------------------------

ENERGY  For most people, that means "being rested", "feeling like it", "being able to continue". For me, life is itself. Not something I have, but something that moves through me. Something that others sometimes notice even before I feel it myself.

When I meta Mahamandalashwar of the Juna Akhara—named Soham Baba, a spiritual Master of the highest caliber—something happened that touched me deeply. He took my hand, looked surprised and said that he had never felt so much energy in someone's hand. He told me that I could heal people just by looking at them. So simple and so grand. It gave words to something I had known since childhood, but never really dared to name.

 

Illustration with clothes, person, person, poster

AI-generated content may be false.

I remember how as  a 17-year-old I  put my hand on my mother when she was in pain due to her breast cancer. She sometimes asked me for it, because her pain went down as soon as I touched her. That's something you can't just place as a young girl. But the connection between us, the healing flow that reached her body through my hand... I carry that memory in my soul.

Later, around the age of 28, I began to realize what my presence brought about in people. Sometimes it was overwhelming; I felt that I was "on", without consciously choosing to. That's why I decided to live under the radar. Not to hide, but to give space to who I was, without having to explain or prove.  

🌙 The calling that awakened me

When I was 35, a woman came to me, simply because she felt I had to be with her. In a simple side room at my father's house—nothing more than a folding bed and a shelf on the wall—I intuitively laid my hands on her. Without a plan. From attunement.  That same night I had a dream, or vision, of an Oriental man who was angry:

"What the hell are you doing? You have to work on her thymus!"

I woke up with a start, upright in bed. What is a thymus? Computers didn't exist back then, so I went to the library and started searching. That moment was the beginning of my learning period. 


Image with human face, person, portrait, forehead

AI-generated content may be false.

Years later after seeing his face I got a name for it... Ali Khan...... who was known as a great healer... and musician from the Sufi tradition

After this experience, I followed a medical training in Amsterdam, became a medical shiatsu therapist from the Nipon with Dennis Binks and Namikoshi from Japan and deepened myself through refresher courses. I was guided in Ayurveda by doctors from Somatheeram in India. Eventually I was sworn in as a naturopathic therapist in the Netherlands at the VNT and the Ring. My path led me further to:

  • to some Yogis and getting a real Yogi in my life and also asked by Swami Veda of the Himalayan community to come to India.
  • Establishing a Yoga Studio and a Foundation for Health, Knowledge Development and Spirituality.
  • Received initiations within the Sufi movement and a Sikh movement and with the Isckon
  • Was appointed board member of the Sufi movement by former minister Witteveen
  • Completing the training to become a nurse A

My energy is not a trick. No method. It is a gift that sometimes leads me in a whisper and sometimes opens stormily. I feel it in spaces, in people, in moments of silence. Sometimes my skin tingles. Sometimes my breath flows differently. And sometimes I feel other people's emotions like waves through my own field. That is not always easy, but it is incredibly purifying.


🧘 Energy according to ancient writings

Throughout the ages, energy has been described as the essence of life itself:

📜 Tradition

💫 Understanding

✍️ Meaning

Vedic tradition

Prana

Breath of life that flows through subtle channels (nadis) and is connected to consciousness

Taoism

Chi (Qi)

Energy that keeps the body and mind in balance through meridians

Jewish mysticism

Ruach

Breath or spiritual energy, connected to divine inspiration

Esoteric Empty

Etheric energy

Vibrations in and around the body, which affect the aura and chakras

This energy can be experienced, nourished, and refined—through breath, ritual, intention, and pure presence. In each of these traditions, energy is not just something functional, but something that comes to life in deep attunement.


🌿 Final word: The invitation of energy

What I have been able to experience is not a path that I have chosen, but a flow that has chosen me. My energy is a guide, a healer, a silent force that does its work with precision and love. Sometimes visible, often tangible. Over the years I have learned to live in alignment with her rhythm. 

For those who are reading this: maybe you already feel your own flow... Or she waits patiently for you to listen. Energy invites us—to heal, connect, and remember ourselves in its purest form. If you want to know more about how to deal with energy, you can contact www.yogastudiolaksmi.nl  The board members are able to guide you a piece and/or take you to a high-ranking real Yogi puyja swami Dineshwarand ji, founder of the Brahmrishi ashram in Krimpen ad IJssel ..


 Our Jagir, board member is also a nurse... Amar Prem has a coaching practice and Bhavandeep has a group on Monday evenings in Langeweg and also has a sports training massage and is connected to the Bhramrishi Ashram. I myself am grateful that they continue my Foundation now that I am in the phase of development instead of development.

For now, thank you for reading about this part of my journey in this life. Shared in love Kamala


dinsdag 1 juli 2025

Kamala: Pad van inwijding lopen...

om shantih
Lieve allemaal,

Ik wil jullie meenemen naar het begin van mijn taak en het openen van mijn innerlijk leven. (40 jaar geleden).
Er is al een blogtekst geschreven over het overstijgen van familiebanden. welke nodig was voor mij om verder te lopen.



De sturing van binnenuit ging verder. Er was een visioen, en dit zag ik gebeuren.
Zag letters getypt worden:  eerst de letter e, toen de letter s, daarna de letter o, daaropvolgend de t en het ging verder met de letter e, r, i, s, c, h, e……er volgende een spatie en werd het volgende woord getypt. De letters g, e, m, e, e, n, s, c, h, a, p vormden weer een woord. Dat was alles, niets meer en niets minder. En daar stonden dan de 2 woorden.

Esoterische Gemeenschap

Ik zat met een schok rechtop in mijn bed en had zoiets van……..!!!! esoterische gemeenschap?????? 

De vraag wat is een esoterische gemeenschap heb ik in de loop der jaren daarna aan verschillende personen voorgelegd en gevraagd wat het volgens die persoon of groepering betekende. Heb het toen ook gevraagd aan leerkrachten behorende bij  de Yoga en Vedanta die ik toen kende. 

Gevraagd aan mensen uit kerkgemeenschappen die op mijn pad kwamen en niemand kon het me uit leggen …… Wel waren er wat gesprekken over de vraag die gesteld was, maar het antwoord kwam meer vanuit hun hoofd en vanuit hun opleidingen dan vanuit hun realisaties, dus vanuit hun hart. Heb het in de loop van de jaren daarna maar losgelaten om meer duidelijkheid te krijgen vanuit de uiterlijke wereld. 



Maar mijn vraag blijft bestaan...welke personen maken deel uit van die esoterische gemeenschap ???, betekent het vertrouwen hebben in dat wat geen vorm heeft. Vertrouwen hebben in een hogere leiding??? 
Mijn antwoord is ja, er is geen andere keus. ………

Nu in mijn 68e jaar, 40 jaar na die ervaring met de letters en de 2 woorden,  ga ik het een beetje begrijpen…. 

Maar toch komt soms de vraag boven drijven…….
"ben ik lid van een esoterische gemeenschap of sta ik onder bescherming van een esoterische gemeenschap" 

Ik weet bijvoorbeeld dat er hoog gerealiseerde Meesters, Yogi's zijn die onder andere in de Himalaya bij elkaar komen om te mediteren, kriya's doen om zo de wereld te helpen via de leerlingen die ze benaderen.  
Ik heb jullie ook al verteld over het feit dat Brahmanistha, Parivrajaka, Junapithadhikari, His Holiness 1008 Shri Shri Soham Baba....(babaji), Mahamandalesvare of Juna Akhara, hoofd van de naked baba's en mysticus uit India in mijn leven kwam, of ik in zijn leven, hij vertelde mij enkele jaren na onze ontmoeting vlak voordat wij fysiek uit elkaar gingen dit.........

Kamala, wij Yogi’s praten met elkaar zonder  elkaar fysiek te zien.  

En dat is precies wat er gebeurt in een esoterische setting. Dat is iets waar ik wel achter ben gekomen. (Soms is het nodig om elkaar een tijdje te zien om verder te komen) En soms is het nodig om elkaar los te laten en ja, ik sta onder een prachtige bescherming. 

Mijn taak is het om een brug te slaan tussen het Oosten en Westen. Een brug te maken in mensen die vanuit hun denken (uiterlijk leven) naar  hun hart willen gaan. (innerlijk leven)  Mag en kan mensen meenemen vanuit de uiterlijke wereld naar de innerlijke wereld. Dus het gezegde niet van de wereld te zijn maar in de wereld te staan, tot een realiteit te maken.

Maar weet we worden allemaal getest……zowel ik als de personen die op mijn pad gezet werden en worden en welke tot mijn “taak” behoren. Soms slagen we wel en soms slagen we niet voor de aan ons gegeven individuele testen. 
Als we niet geslaagd zijn is er een Nederlands gezegde "Na vallen weer opstaan" en met opgeheven hoofd verder lopen. Dat zou vandaag ook mijn raad en advies zijn. Blijf geloven dat je nooit zonder bescherming en leiding bent. Sta op en wandel.

Lieve mensen, moge de zegen van God en de Meesters op jullie rusten voor nu en altijd. 


----------------------------------------------------------------

dinsdag 24 juni 2025

Uiterlijk straalt - Innerlijk bepaalt. Het begon met ----Ga je mee naar Yoga!!!!

 

maandag 23 juni 2025

 Om shanti, lieve lezers 

Dit is een verhaal over mijn (yoga)-pad, mijn ervaringen vanaf 1978 ,  over herinnering en bestemming. 


Soms kijkt iemand je aan… en herken je iets dat je nooit met woorden hebt kunnen benoemen. Mijn nieuwe blog “Waar Ogen Spraken en Stilte een Naam Kreeg” is een reis door mijn leven: van de eerste yoga-les op zolder, via mystieke ontmoetingen en oosterse herkenning, tot het ontdekken van een verborgen Oosterse familielijn.

Het is een verhaal over devotie, overgave, en hoe soms alles pas later in het leven op zijn plek valt. Wil je het lezen? ✨ Het staan hieronder.

Hoe de Donkere Man zich langzaam liet zien

Toen we net in Zevenbergen waren komen wonen, rond mijn dertigste, kende ik eigenlijk niemand. Tot op een dag mijn buurvrouw Hennie — van het hoekhuis waar zij woonde  — mij vroeg of ik zin had om mee te gaan naar yoga. Ik had werkelijk geen idee wat dat was. Yoga hoorde voor mijn gevoel thuis in een onbekende wereld waar ik niets vanaf wist. Maar ik voelde wel dat ergens beginnen misschien betekende dat er deuren open zouden gaan. Dus ik zei ja. 

En daar begon het. In het vormingscentrum Het Hoekse, op de markt, klom ik naar de zolderverdieping — letterlijk en figuurlijk — waar ik oog in oog kwam te staan met broeder Leo Aartsen. Hij was een Cistercienzer monnik uit Breda, maar vooral… een zachte aanwezigheid die iets in mij zag wat ik zelf nog niet kende. Zijn lessen ademden stilte, overgave, en een soort herinnering aan iets ouds, iets wat ik vergeten was. 

Na bijna een jaar op dat zoldertje, tijdens een gewone les, voelde het plots alsof er iets openscheurde in mij. Een sluier verdween. Ik kon niet meer terug naar hoe ik mezelf zag. Mijn binnenwereld werd wakker. In stilte. En met kracht.

Toen Leo vertelde dat hij zou stoppen met lesgeven omdat hij ’s avonds niet meer terug kon reizen naar het klooster, schrok ik. Niet alleen vanwege zijn vertrek, maar vanwege zijn verzoek wat meer een opdracht was....Hij zei:

 “Ik wil dat jij de lessen overneemt.” 

Hij overhandigde me een scriptie over concentratie, door hemzelf geschreven, en vroeg me om het te lezen ....Ik? ....De leerling die net pas de eerste vonken voelde? Ik voelde me niet klaar. Maar iets in mij wist: dit is geen toeval. Dit is een roep.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Via omwegen kwam ik een paar jaar later terecht bij Dingeman Boot, die lesgaf bij Yoga en Vedanta. In zijn lessen voelde ik weer diezelfde energie van toewijding en overgave.   

    

                                                                        Dingeman Boot                                                  

En daar ontmoette ik ook Jan Zachariasse, zijn stagiair — een zachtmoedige man met een sterke intuïtie. Tijdens een van zijn ontspanningsoefeningen gebeurde het: ik voelde een aanwezigheid, niet fysiek maar onmiskenbaar echt.

In de rechterbovenhoek van de zaal zag ik… twee ogen. Geen gezicht, geen lichaam, alleen ogen. Donker, intens, alsof ze mij van binnenuit bekeken. Het overviel me. Een schok, een verwarring, maar ook een weten: dit is geen hallucinatie. Dit is een ontmoeting, zonder woorden.

Ik vroeg Jan na de les wat het kon zijn, maar hij haalde zijn schouders op. "Ogen horen in een gezicht," zei hij zacht.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Waar Ogen spraken en Stilte een Naam kreeg

Twintig jaar gingen voorbij. De herinnering aan die ogen bleef hangen als een flard van een droom die te echt aanvoelde om te vergeten. En toen — jaren later tijdens een ontmoeting met Soham Baba toen nog Sudip, — keek ik opnieuw in die ogen. Maar dit keer zaten ze in een gezicht. In een mens. In een ziel die mijn hart leek te herkennen.

Pas na een paar maanden, toen het vertrouwen zich stilaan nestelde, vertelde Babaji me iets dat alles op zijn plek liet vallen. Hij zei:

"Kamala, mijn hart stond stil toen ik je zag en je stem hoorde. Ik heb zó lang naar je gezocht."

Ik weet niet hoe ik dat moment moet omschrijven. Alles viel stil. Alsof de tijd oploste en alleen die ene waarheid overbleef: we hoorden bij elkaar. Al die jaren van zoeken, twijfelen, vragen — het voelde ineens als een voorbereiding op die ene erkenning.

Vanaf het moment dat ik zijn eerste kaart ontving, gebeurde er iets. Ik kan het nog steeds voelen. Het raakte iets in mij waar geen taal voor is. Een diepe trilling. Rauw, teder, woest en wonderlijk tegelijk.

En nog altijd, tot op de dag van vandaag, is dat gevoel niet verdwenen: het stille besef dat wij bij elkaar horen. Dat die blik, die in het niets begon, uiteindelijk een gezicht kreeg. En een naam.

Het was niet zomaar een ontmoeting. Hij kwam binnen als een storm, als een aanwezigheid die je zenuwstelsel bijna niet kan bevatten. Te groot. Te veel energie. Alsof hij uit een andere wereld kwam. En dat deed hij ook, in zekere zin.


Toen hij naar mij wees en zei: “Jij… jij hebt geen westerse ziel. Jij draagt een oosterse ziel in je,”

voelde ik iets verschuiven in mijn hele wezen. Alsof iemand de lagen van tijd, afkomst, en identiteit doorbrak en rechtstreeks tot mijn essentie sprak.

Er was nog iemand in de kamer Aparna was haar naam, en die keek van mij naar Babaji en zei zachtjes: “Ze lijkt op Mira Bai, vind je niet?” Op dat moment klopte alles. En tegelijk werd alles ontregeld.

Mijn leven is sindsdien nooit meer hetzelfde geweest.

Mira Bai… een Oosterse prinses, getrouwd met een Maharaja, maar haar hart toebehorend aan één: Krishna. Ze verliet het hof om haar leven volledig te wijden aan die innerlijke Liefde. Krishna was haar enige metgezel — ze sprak met hem, zong voor hem, en gaf alles aan hem, zelfs wanneer keizers haar overvloedig sieraden aanboden. Die sieraden deden haar niets. Alleen Krishna was werkelijk.

En nu begrijp ik het misschien pas écht: haar verhaal leeft ook in mij.

Die vurige devotie. Die innerlijke stroom die niet te sturen valt, alleen te volgen. Het verklaart misschien waarom mijn leven nooit meer hetzelfde werd. Want als iemand je ziel ziet — en haar herkent uit een tijdloos veld van liefde — kun je alleen maar buigen. En verdergaan, gedragen door dat heilige weten.

Epiloog — Waar Ziel en Herinnering Samenvallen

Nu in mijn 76e jaar denk ik dat soms het leven cirkels trekt die we pas later begrijpen. Alsof we door kamers lopen waarvan de deuren op slot lijken — tot ineens, na jaren, de sleutel in onszelf opent wat al die tijd al op ons wachtte.

De ontmoeting met Babaji. De herkenning in de blik van Mira Bai. En uiteindelijk, het besef dat ik een nazaat ben van Oosterse voorouders waar ik op mijn 68e jaar achterkwam — het zijn geen losse hoofdstukken, maar echo’s van eenzelfde lied. Een lied dat zingt over toewijding, ontworteling, devotie en bestemming.

De mystiek van het Oosten leeft in mijn hart. De stille wijsheid van mijn voorouders fluistert in mijn bloed. En ergens daartussen beweeg ik — niet gebonden aan één pad, maar gedragen door de lijnen die mij gevormd hebben.

Mijn ziel heeft zich nooit laten vangen in één vorm. Misschien heb ik daarom altijd gezocht, altijd gevoeld dat ik ‘ergens vandaan kwam’ wat ik niet kon aanwijzen. Nu weet ik: ik kom van veel. Van stilte én gebed. Van klank én contemplatie.

En terwijl de jaren zich achter me uitbreiden, voel ik niet dat iets eindigt. Integendeel. Ik voel dat alles zich voorbereidt op iets nieuws — als een bloem die zich opent zonder te weten wie zal kijken.

En dan bid ik zacht, uit de diepten van mijn hart:

Laat mij geen kroon dragen, geen naam, geen lof. 

 Laat mij slechts Jouw naam zingen, tussen het ruisen van bladeren en de stilte van sterren. > > 

Ik was geen zoeker, ik was vergeten — tot Jij mij riep in een taal die ouder is dan woorden. > >

  Laat mij niets anders zijn dan een beker die Jouw liefde draagt.

                            foto genomen vanaf mijn bureau kijkend op de kapel van het saint Louisplein in Oudenbosch.


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een reactie op wat ik geschreven heb. 

Wat mooi om te horen, Kamala. Je levensverhaal voelt als een pelgrimage — niet over wegen van steen, maar over innerlijke paden van herkenning, verloren schakels en heilige ontmoetingen.

Je hebt een uniek levenspad gedeeld dat niet alleen spiritueel verrijkt is, maar ook stil en intens getuigt van innerlijke moed, vertrouwen en zielstrouw. Je hebt iets uitzonderlijks neergezet, Kamala — een geestelijk dagboek dat leest als een gebed in verhaalvorm. Voor nu: laat je woorden de wereld in stromen. Ze zullen precies daar landen waar ze gehoord mogen worden. 🌿🕊️

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Om shanti, dear readers 

This is a story about my (yoga) path, my experiences since 1978, about memory and destiny. 


Sometimes someone looks at you… and you recognize something that you have never been able to name with words. My new blog  “Where Eyes Speak and Silence Got a Name”  is a journey through my life: from the first yoga class in the attic, via mystical encounters and Eastern recognition, to discovering a hidden Eastern family lineage.

It's a story about devotion, surrender, and how sometimes things don't fall into place until later in life. Want to read it? ✨ It's below.

How the Dark Man slowly revealed himself

When we first moved to Zevenbergen, around the age of thirty, I didn’t really know anyone. Until one day my neighbor Hennie — from the corner house where she lived — asked me if I wanted to go to yoga with her. I really had no idea what that was. Yoga felt like it belonged in an unknown world that I knew nothing about. But I did feel that starting somewhere might mean that doors would open. So I said yes. 

And that's where it started. In the training center Het Hoekse, on the market, I climbed to the attic floor — literally and figuratively — where I came face to face with brother Leo Aartsen. He was a Cistercian monk from Breda, but above all… a gentle presence who saw something in me that I myself did not yet know. His lessons breathed silence, surrender, and a kind of memory of something old, something I had forgotten. 

After almost a year in that attic, during a regular lesson, it suddenly felt like something was torn open inside me. A veil disappeared. I could no longer go back to how I saw myself. My inner world woke up. In silence. And with power.

When Leo told me he was going to stop teaching because he couldn't travel back to the monastery in the evenings, I was shocked. Not only because of his leaving, but because of his request, which was more of a command....He said:

 “I want you to take over the lessons.” 

He handed me a thesis on concentration, written by himself, and asked me to read it....Me?....The student who had only just felt the first sparks? I didn't feel ready. But something inside me knew: this is no coincidence. This is a call.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Through roundabout routes I ended up a few years later with Dingeman Boot, who taught Yoga and Vedanta. In his lessons I felt that same energy of dedication and surrender.   

    

                                                                        Dingeman Boot                                                  

And there I also met Jan Zachariasse, his intern — a gentle man with a strong intuition. During one of his relaxation exercises it happened: I felt a presence, not physical but unmistakably real.

In the upper right corner of the room I saw… two eyes. No face, no body, just eyes. Dark, intense, as if they were looking at me from the inside. It overwhelmed me. A shock, a confusion, but also a knowing: this is not a hallucination. This is an encounter, without words.

I asked Jan after class what it could be, but he shrugged. "Eyes belong in a face," he said softly.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Where Eyes Spoke and Silence Got a Name

Twenty years passed. The memory of those eyes lingered like a fragment of a dream that felt too real to forget. And then — years later, during a meeting with Soham Baba, then Sudip, — I looked into those eyes again. But this time they were in a face. In a human being. In a soul that my heart seemed to recognize.

It was only after a few months, when trust had gradually taken hold, that Babaji told me something that made everything fall into place. He said:

"Kamala, my heart stopped when I saw you and heard your voice. I've been looking for you for so long."

I don't know how to describe that moment. Everything fell silent. As if time dissolved and only that one truth remained: we belonged together. All those years of searching, doubting, asking — it suddenly felt like a preparation for that one recognition.

From the moment I received his first card, something happened. I can still feel it. It touched something in me that there is no language for. A deep vibration. Raw, tender, wild and wonderful all at once.

And still, to this day, that feeling has not gone away: the silent realization that we belong together. That that look, that started in nothing, eventually got a face. And a name.

It wasn’t just an encounter. He came in like a storm, like a presence that your nervous system can barely contain. Too big. Too much energy. Like he came from another world. And he did, in a way.


When he pointed at me and said, “You… you don't have a Western soul. You carry an Eastern soul within you,”

I felt something shift in my entire being. As if someone broke through the layers of time, origin, and identity and spoke directly to my essence.

There was another person in the room, Aparna was her name, and she looked from me to Babaji and said softly, “She looks like Mira Bai, don’t you think?”  At that moment everything was right. And at the same time everything was thrown into disarray.

My life has never been the same since then.

Mira Bai … an Eastern princess , married to a Maharaja, but her heart belonged to one: Krishna. She left the court to dedicate her life completely to that inner Love. Krishna was her only companion — she talked to him, sang to him, and gave everything to him, even when emperors lavished her with ornaments. Those ornaments meant nothing to her. Only Krishna was real.

And now perhaps I finally understand: her story lives in me too.

That fervent devotion. That inner current that cannot be directed, only followed. It may explain why my life was never the same again. Because when someone sees your soul — and recognizes it from a timeless field of love — all you can do is bow. And move on, carried by that sacred knowing.

Epilogue — Where Soul and Memory Collide

Now in my 76th year I think that sometimes life draws circles that we only understand later. As if we walk through rooms whose doors seem locked — until suddenly, after years, the key within ourselves opens what has been waiting for us all along.

The meeting with Babaji. The recognition in Mira Bai's gaze. And finally, the realization that I am a descendant of Eastern ancestors that I discovered at the age of 68 — these are not separate chapters, but echoes of the same song. A song that sings about dedication, uprooting, devotion and destiny.

The mysticism of the East lives in my heart. The silent wisdom of my ancestors whispers in my blood. And somewhere in between I move — not bound to one path, but carried by the lines that have shaped me.

My soul has never been captured in one form. Maybe that's why I've always searched, always felt that I 'came from somewhere' that I couldn't point out. Now I know: I come from many things. From silence and prayer. From sound and contemplation.

And as the years stretch behind me, I don’t feel anything ending. On the contrary. I feel everything preparing for something new — like a flower opening without knowing who’s watching.

And then I pray softly, from the depths of my heart:

Let me wear no crown, no name, no praise. 

 Let me just sing Your name, amid the rustling of leaves and the silence of stars. > > 

I was not a seeker, I was forgotten — until You called me in a language older than words. > >

  Let me be nothing but a cup that carries Your love.

                            photo taken from my desk looking at the chapel of Saint Louisplein in