Het verhaal van Valmiki (die het verhaal van Rama en Sîtâ schreef)
Duizenden jaren geleden leefde er een jager die geld verdiende door andere mensen te beroven. Hij woonde in een jungle met zijn vrouw en kinderen. Geen enkele reiziger die door de jungle trok, was veilig. De jager aarzelde niet om hen te doden en hun rijkdom te stelen.
Op een dag trok de wijze Narada door het bos. Zoals gewoonlijk was de jager op zoek naar slachtoffers. Zodra hij de heilige man vrolijk zag zingen en spelen op zijn vina, dacht de schurk: "Hier is een gemakkelijke kans om rijk te worden!". Hij sprong uit de boom waar hij zich verstopte en landde met een plof, recht voor de wijze. Hij zwaaide met zijn zwaard en dreigde: "Geef me alles wat je bezit. Anders vermoord ik je."
Narada was de zoon van Brahma (de Schepper) en hij was nooit bang voor iemand. Hij zag God in alle levende wezens en hield van iedereen. Hij keek vriendelijk in de ogen van de jager en vroeg: "Waarom wil je me doden? Ik heb je nooit kwaad gedaan."
De rover antwoordde: "Het is niet vanwege iets dat je hebt gedaan dat ik je wil doden. Ik wil uw rijkdom, zodat ik voor mijn vrouw en kinderen kan zorgen. Doe wat ik zeg, of ik zal je doden."
Narada liet zich niet van de wijs brengen door deze dreigementen. Hij antwoordde: "Goed, mijn jongen, je mag doen wat je wilt. Maar vertel me alsjeblieft één ding. U zegt dat u al deze zonden begaat voor uw vrouw en kinderen. Ze nemen het geld dat je hebt verdiend. Zullen zij ook de zonden nemen die jij verdient?
De overvaller kon niet antwoorden. Zo heeft hij er nooit over nagedacht. Hij antwoordde: "Natuurlijk zullen ze dat moeten doen! Waarom zou ik anders zonden begaan ter wille van hen?"
Narada schudde oneens zijn hoofd en zei: 'Nee, dat zullen ze niet doen. Als je twijfelt, ga het dan aan je vrouw en kinderen vragen." De overvaller was achterdochtig. Misschien haalde Narada een truc uit en probeerde hij te ontsnappen. Hij zei streng: "Nee, ik ga niet weg en laat je gewoon hier achter. Je probeert me te misleiden en te ontsnappen."
Narada lachte en verzekerde de dief: "Nee, mijn zoon, ik beloof je dat ik niet zal ontsnappen. Ik zal zeker wachten tot je terugkomt. Als je me niet gelooft, bind me dan vast aan een van deze bomen en ga naar je huis."
De overvaller bond Narada stevig vast aan een nabijgelegen boom en haastte zich naar huis. Sinds de wijze hem de vreemde vraag stelde, was zijn geest verontrust. Had hij zichzelf geruïneerd door zondige activiteiten, zonder iets te winnen?
Hij ging naar huis en riep om zijn vrouw en kinderen. Hij zei: "Mijn lieverds, jullie weten hoe ik geld voor jullie heb verdiend door te roven en te doden. Ik heb het geld dat ik heb verdiend met jullie gedeeld. Wilt u ook de zonden nemen die ik heb verdiend?"
De vrouw en kinderen waren geschokt door de suggestie. Zij zeiden: "Wij zijn uw ondergeschikten en het is uw plicht ons te onderhouden. We hebben je nooit gevraagd om zonden te begaan om geld te krijgen. Als je ervoor kiest om zonden te begaan, is het je eigen uitkijkpost. Hoe gaan we ermee om? U alleen zult lijden onder de gevolgen van uw misdaden en uw zonden."
Plotseling werden de ogen van de rover geopend. Hij besefte dat hij vreselijke zonden aan het opstapelen was waaraan geen ontkomen mogelijk was. Waarom zou hij een zondig leven leiden voor deze ondankbare mensen?
Hij rende terug naar Narada en maakte snel de boeien los en viel aan zijn voeten. Diep in verdriet smeekte hij: "O grote ziel, in onwetendheid heb ik veel zonden begaan. Vertel me alsjeblieft hoe ik mezelf kan redden. Ik heb geen verlangen meer om dit zondige leven te leiden. Alsjeblieft, red me."
Narada verheugde zich over de verandering in de jager. Hij tilde de rover overeind en zei tegen hem: "Vrees niet, mijn zoon. Er is één naam, die zelfs de grootste zondaars redt. Herhaal deze naam met heel je verstand en ziel. Al uw zonden zullen worden weggewassen." Toen fluisterde hij hem de heilige naam 'Rama' in het oor en vroeg de rover die te herhalen.
Zijn hele leven had de dief alleen maar harde en onvriendelijke woorden gezegd. Hoe hij ook probeerde, hij kon het woord 'Râma' niet uitbrengen. Maar Narada was te vriendelijk om hem te verlaten. Dus probeerde hij een andere methode. Langzaam sprak hij het woord 'Mara' uit, wat 'dood' betekent. Deze keer was de overvaller erg blij om het woord te zeggen! Hij vond het erg leuk! Hij begon het te zeggen, keer op keer. "Mara, Mara, Mara, Mara. En hij begon de lettergrepen snel achter elkaar te herhalen. . . . "Mara, Mara, Ma-Ra, Ma-Ra, Ma, Ra, Ma, Ra, Ma, Ra-Ma, Ra-Ma, Rama, Rama.
Zonder het te beseffen, herhaalde de rover de heilige naam van Lord Rama. Hij was gefascineerd door de charme van de heilige naam en hij bleef de naam herhalen, vergetend waar hij was. Zo zat hij eeuwenlang, zonder te bewegen en zonder zijn ogen te openen. Jaren gingen voorbij. Toen ze hem als een onbeweeglijke steen zagen zitten, kropen mieren, wormen en insecten onbevreesd naar hem toe. Ze bouwden hun huizen en nesten op zijn lichaam. De mierenhopen groeiden en groeiden totdat ze hem volledig bedekten.
Deze lange boetedoening waste alle zonden van de rover weg. Eindelijk zag hij in zijn hart de prachtige gedaante van Heer Rama. Overlopend van vreugde stond hij op van zijn stoel en sloeg alle mierenhopen om hem heen omver. Omdat hij opstond uit mierenhopen – in het Sanskriet "Valmika" genoemd – werd hij 'Valmiki' genoemd.
Daarna woonde Valmiki aan de oevers van de Ganges. Op een dag, toen hij na zijn ochtendbad terugkeerde van de rivier, zag hij een paar Krouncha-vogels vrolijk in de lucht vliegen. Ze waren verliefd. De jager was gecharmeerd van de onschuldige vreugde van de vogels en hij stopte om ze te zien spelen. Juist op dat moment trof een pijl de mannelijke vogel in het hart en hij viel bloedend en huilend neer. Toen ze zag dat haar partner weg was, vloog de vrouwelijke vogel rond en rond zijn lichaam, kreunend en jammerend. Het verdriet van de vogel was zo meelijwekkend, dat het het hart van de wijze raakte. Tranen stroomden uit zijn ogen en in zijn eigen hart voelde hij alle ellende van de kleine vogel alsof het zijn eigen vogel was. Hij keek om zich heen en zag een jager in de buurt gehurkt zitten. Met onbegrensd mededogen en verdriet riep Valmiki uit:
"O jager, voor het doden van de Krouncha-vogels, die verliefd waren, zal je toekomst erg donker zijn"
Toen stopte hij plotseling, verbaasd over zijn eigen woorden. Want het was niet zijn gebruikelijke manier van spreken. Deze woorden bevatten een ritme en een melodie. Hij realiseerde zich dat het een gedicht was dat voortkwam uit het verdriet van zijn hart. Het was het eerste gedicht dat hij ooit had gecomponeerd. In feite was het de eerste shloka (heilig vers) in de geschiedenis van de wereld, want niemand had voor die dag poëzie opgeschreven.
Valmiki schreef later de Ramayana, het verhaal van Rama, in prachtig welluidend metrum. Het wordt nog steeds elke dag door sommige hindoes gezongen, ook al werd het duizenden jaren geleden voor het eerst geschreven. Valmiki wordt de 'Adi Kavi' genoemd, de eerste dichter. Alle hindoeïstische dichters herinneren zich hem voordat ze een nieuw gedicht beginnen te schrijven.
(met dank aan de schrijver van dit verhaal.....welke uitgebreider is dan het verhaal welke ik in 2010 schreef). Kamala (srimati Kamala-devi dasi)
--------------------------------------------------------------------------------------
.jpg)
.jpeg)
